Επειδή όλοι μιλάνε δίχως να έχουν κάτι συγκεκριμένο να πούν θα ήθελα να αποσαφηνίσω με το κλείσιμο της χρονιάς τις προβλέψεις μου για το μέλλον. Ανεξάρτητα από τις λογής απόψεις που εκφράζονται και που οι περισσότερες αποσκοπούν περισσότερο στο να χαιδεύουν αυτιά παρά στην αντιμετώπιση της πραγματικότητας εγώ δεν έχω την παραμικρή αμφιβολία για τα ακόλουθα.
Η χώρα ακολουθεί μιά διαδρομή καταστροφής. Οχι λόγω των κυβερνητικών πρωτοβουλιών αλλά κυρίως λόγω των κυβερνητικών παραλείψεων. Το μνημόνιο και οι προβλέψεις του, ανεξάρτητα από τα προβλήματα που αναπόφευκτα δημιουργεί, είναι στην σωστή κατεύθυνση. Προσπαθεί να χαλιναγωγήσει την ελληνική οικονομία ώστε αυτή να πάψει να επιβιώνει με δανεικά και να ζεί με βάση τις δικές της παραγωγικές δυνάμεις. Τις οποίες όμως οφείλει να αναπτύξει και να δυναμώσει. Για την ώρα ελληνικός παραγωγικός ιστός με κατεύθυνση εξαγωγική δεν υφίσταται. Κι έτσι η χώρα δεν παράγει πλούτο. Αναγκάζεται έτσι να στηριχθεί στους δανειστές της για τηνβ κάλυψη τρεχουσών ζωτικών της αναγκών. Το μνημόνιο παρέχει αυτές τις διευκολύνσεις υποχρεώνοντας όμως ταυτόχρονα τις ελληνικές αρχές σε πρωτοβουλίες μεταρρυθμιστικές ώστε σταδιακά η χώρα να μπορέσει να σταθεί στα δικά της τα πόδια. Οσοι λοιπόν αντιστρατεύονται το μνημόνιο το κάνουν δίχως σκέψη για τις τραγικές συνέπειες μιάς ξαφνικής απόσυρσής του.
Τα μέτρα όμως που φαίνεται να παίρνει η ελληνική κυβέρνηση δεν είναι αρκετά για να μας βγάλουν από τα αδιέξοδα. Δυστυχώς σύσσωμος ο πολιτικός κόσμος της χώρας έχει μιά ιδιαίτερη αδυναμία στο κράτος. Ισως επειδή μέσω αυτού έχουν συνηθίσει να διεκπεραιώνουν τις πολιτικές και κομματικές τους υποθέσεις. Κι επειδή για δεκαετίες αποτελούσε το εργαλείο αντιμετώπισης των κοινωνικών αναστατώσεων και των όποιων οικονομικών δυσκολιών. Το κράτος μοίραζε χρήματα και το κράτος διόριζε υπαλλήλους. Οι πολιτικές αρχές δεν έδιναν ιδιαίτερη σημασία στον ιδιωτικό τομέα της οικονομίας. Διότι δεν μπορούσαν να τον ελέγξουν και κατά συνέπεια να τον χρησιμοποιήσουν για τους σκοπούς τους. Κι έτσι το κράτος δανειζόταν για να μοιράζει παροχές και προσόδους καθώς και για να διορίζει κομματικά μέλη σε οργανισμούς κοινής ωφέλειας και σε άλλους δημόσιους φορείς.
Σαν συνέπεια ουδείς αναγνωρίζει την ανάγκη να αντιμετωπισθούν δραστικά οι τεράστιες δαπάνες του δημόσιου τομέα. Με κατάργηση βέβαια φορέων, οργανισμών και άλλων κρατικών οντοτήτων. Και με απολύσεις βέβαια του προσωπικού τους. Είναι ακατανόητο ουδείς να ενδιαφέρεται για το γεγονός πως στον ιδιωτικό τομέα έχουν χάσει την δουλειά τους τουλάχιστον 200.000 άνθρωποι από την ημέρα που ξεκίνησε η κρίση και διακόπηκε ο διεθνής μας δανεισμός. Κατά κύριο λόγο εξ αιτίας των μεγάλων εξόδων του δημοσίου. Που αναγκάζει το κράτος να βάζει φόρους, να μειώνει συντάξεις και αμοιβές και να πνίγει δυσβάστακτα την αγορά. Και στην σκέψη και μόνο περικοπών προνομίων και απολύσεων στον ευρύτερο δημόσιο τομέα οι πάντες να ξεσηκώνονται και να απειλούν ακόμη και με επαναστατικές κινητοποιήσεις.
Αυτά δεν προέρχονται από το μνημόνιο. Είναι δικές μας εσωτερικές επιλογές. Οι δανειστές απαιτούν μείωση κρατικών εξόδων και περικοπές δαπανών. Ωστε να περικοπούν οι οικονομικές ατασθαλίες του κράτους και να εξισορροπήσουν τα δημόσια οικονομικά. Εμείς επιλέγουμε τους (ατελέσφορους όπως τελικά αποδεικνύεται) φόρους, τις περικοπές σε μισθούς και συντάξεις και την συρρίκνωση του λαικού εισοδήματος. Γιατί ουδείς τολμάει να μειώσει αποτελεσματικά το κράτος. Προχωρώντας και σε απολύσεις πλεονάζοντος και άχρηστου ουσιαστικά, για τους σκοπούς του κράτους, προσωπικού. Αλλά αν δεν μειωθεί δραματικά το μισθοδοτούμενο από το κράτος προσωπικό λύτρωση δεν πρόκειται να υπάρξει.
Εξ’ ίσου σημαντική είναι και η μείωση της φορολογίας. Δίχως περικοπές στους φόρους δεν πρόκειται να ανακάμψει η αγορά. Δίχως διαθέσιμο λαικό εισόδημα κάθε συζήτηση για ανάπτυξη είναι μάταιη και αλυσιτελής. Και παράλληλα με αυτά (δηλ. μείωση δραματική κρατικών δαπανών και περικοπές σε φόρους) απαραίτητη είναι και η κατάργηση γραφειοκρατικών διαδικασιών. Που βέβαια πάει χέρι – χέρι με την μείωση του κράτους. Αν δεν καταργηθούν οι λογής άδειες, εγκρίσεις, έλεγχοι, πιστοποιητικά κλπ επενδύσεις δεν πρόκειται να γίνουν στην χώρα αυτή. Και δίχως αυτές βέβαια δεν θα υπάρξει ανάκαμψη και έξοδος από το σημερινό δημοσιονομικό τέλμα.
Τολμώ λοιπόν με το τέλος του χρόνου να κάνω την πρόβλεψη. Αν η χώρα δεν προχωρήσει με θάρρος στις παραπάνω τρείς γενναίες πρωτοβουλίες, το μέλλον θα είναι εξαιρετικά ζοφερό – μέχρι κοινωνικά εφιαλτικό.
-
- Το Γνωρίζατε;
-
- Ο Αλγερινός Μοχάμεντ Σαμίρ Φεράτ γλίτωσε το θάνατο, όταν παραχώρησε τη θέση του σε κάποιον άλλον, στην πτήση προς τη Βοσνία, το 1996. Ωστόσο, ο Φεράτ σκοτώθηκε τον ίδιο χρόνο, όταν πετώντας από Νέα Υόρκη προς Παρίσι, κατέπεσε το αεροπλάνο στο οποίο επέβαινε.
ΜΕ ΤΟ ΚΛΕΙΣΙΜΟ ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ
Συντονιστής: Agrafos