Την αρχή έκανε ο δισεκατομμυριούχος αμερικανός επενδυτής, Γουόρεν Μπάφετ, γνωστός κι ως Μίδας για όσους αρέσκονται ακόμη και τώρα να περιβάλλουν με μύθους τον αμείλικτο κόσμο των αγορών. Με άρθρο γνώμης που δημοσίευσε τον Αύγουστο στους New York Times ζήτησε από την αμερικανική κυβέρνηση να σταματήσει να «παραχαϊδεύει» τους πλούσιους και να αυξήσει τον ανώτατο φορολογικό συντελεστή έτσι ώστε να μειωθεί το δημοσιονομικό έλλειμμα. Στο άρθρο του μάλιστα έβγαζε στη φόρα τα άπλυτα του αμερικανικού φορολογικού συστήματος γράφοντας ότι ο συντελεστής με τον οποίο φορολογείται ο ίδιος είναι μικρότερος από τον συντελεστή με τον οποίο φορολογείται η γραμματέας του!Ο επόμενος σταθμός αυτής της ιδιότυπης επανάστασης των πλουσίων που ξεκίνησε με το άρθρο του Μίδα που ξαφνικά μεταμορφώθηκε σε Σπάρτακο, ήταν το Παρίσι – ανέκαθεν ευεπίφορο σε κάθε είδους επαναστατικά παραγγέλματα, από την Κομμούνα μέχρι τον περιβόητο Μάη. Ο Μορίς Λεβί, πρόεδρος και εκτελεστικός διευθυντής της διαφημιστικής Publicis με άρθρο γνώμης που δημοσίευσε στους Financial Times ζήτησε κι αυτός τα πιο «ευνοημένα μέλη της κοινωνίας μας να επωμιστούν ένα μεγαλύτερο φορτίο αυτού του εθνικού βάρους». Στο σημείωμά του μάλιστα, προς αποφυγή παρεξηγήσεων, τόνιζε: «Δεν είμαι μαζοχιστής, δεν αγαπάω τους φόρους».
Το παράδειγμά τους ακολούθησαν αστραπιαία πολλές δεκάδες ακόμη ζάπλουτων. Στη Γαλλία για παράδειγμα την αύξηση της φορολόγησής τους ζήτησαν με κοινή ανακοίνωση που δημοσιεύτηκε στο περιοδικό Nouvel Observateur 16 από τους πλουσιότερους Γάλλους. Μεταξύ αυτών οι διευθυντές κολοσσών όπως της Total και L’Oreal. Ο επαναστατικός άνεμος έφθασε μέχρι και στην καρδιά του κτήνους, την Γερμανία, όπου κι εκεί 50 διακεκριμένοι οικονομικοί παράγοντες προσυπέγραψαν την δήλωση των γάλλων συναδέλφων τους, τονίζοντας πως «τα προγράμματα λιτότητας που πλήττουν κυρίως τους φτωχούς είναι ακατάλληλα να επιλύσουν την κρίση».
Τα μοναδικά ευήκοα ώτα που βρήκε το αίτημα των ευπόρων ήταν του Νικολά Σαρκοζύ, ο οποίος την τελευταία εβδομάδα του Αυγούστου ανακοίνωσε μια αύξηση της τάξης του 3%, η οποία μάλιστα αναμένεται να επιφέρει δημόσια έσοδα της τάξης περίπου των 288 εκ. ευρώ ετησίως. Στην άλλη μεριά του Ατλαντικού, ο Μπαράκ Ομπάμα το μόνο που βρήκε να πει την Δευτέρα 19 Σεπτέμβρη μιλώντας από τον κήπο των ρόδων στον Λευκό Οίκο ήταν πως θα θέσει το θέμα της αύξησης των φόρων των πλουσίων στην προεκλογική ατζέντα του. Ζήσε Μάη μου... Νέος αμερικανικός εμφύλιος κόντεψε να ξεσπάσει...Την ίδια ώρα η δικομματική επιτροπή που σχηματίσθηκε τον Αύγουστο, στο πλαίσιο της συμφωνίας για την αύξηση του ορίου του δημοσίου χρέους, με σκοπό να αποφασίσει από που ακριβώς θα γίνουν οι περικοπές ύψους 1,2 τρισ. δολ. συνεδριάζει πυρετωδώς καθώς μέχρι τέλη Νοέμβρη πρέπει να έχει παραδώσει τα πορίσματά της.
Υπάρχουν όμως και χειρότερα, κάπου σε μια ξεχασμένη γειτονιά της Ευρώπης. Εκεί που μέχρι στιγμής δεν έχει βρεθεί ούτε ένας εύπορος να πει φορολογήστε και μας. Κι όπου οι κυβερνώντες προκειμένου να καλύψουν τις μαύρες τρύπες των κρατικών προϋπολογισμών αυξάνουν τον ΦΠΑ στο σουβλάκι και τον καφέ πηγαίνοντας τον στο 23% και μειώνουν το αφορολόγητο όριο στα 5.000 ευρώ, δηλώνοντας έμμεσα ότι εκεί θα οδηγηθεί το ετήσιο εισόδημα της πλειοψηφίας. Σε αυτή τη γωνιά της Ευρώπης δεν ανησυχούν ότι κάποια στιγμή η οργή και η απόγνωση της κοινωνίας θα παρασύρει τα σκανδαλώδη και προκλητικά προνόμια μιας χούφτας ανθρώπων. Γιατί αυτή είναι η αγωνία που παρακινεί τον Μπάφετ και τους δεκάδες άλλους εύπορους που δέχονται να χάσουν λίγα από τα προνόμιά τους τώρα για να μην τα χάσουν σύντομα όλα.
Να δούμε όμως σε αυτή τη γωνιά της Ευρώπης μέχρι πότε θα πλέουν σε τόση ευτυχία και σιγουριά...