Είναι αφελές να πιστεύει κανείς ότι οι Ευρωπαίοι δεν κατανοούν την ματαιότητα της «πολιτικής της γαλέρας» για την ελληνική υπόθεση. Η απόφαση για την υιοθέτηση μιας μεσσιανικής αντίληψης για την αντιμετώπιση της κρίσης χρέους θα πρέπει να μας προβληματίσει σοβαρά. Η εποχή που «καθαρίζαμε» τα θέματα με υπόγειες διαπραγματεύσεις και εκμεταλλευόμασταν την βαθιά εκτίμηση που έτρεφαν για την χώρα μας μεγάλοι Ευρωπαίοι πολιτικοί, ανήκει στο παρελθόν...Η μεγαλύτερη αμαρτία των κυβερνήσεων Παπανδρέου και Καραμανλή των νεωτέρων, είναι ότι σπατάλησαν ανόητα το μεγαλύτερο εθνικό κεφάλαιο. Στραγγάλισαν την αξιοπιστία της χώρας στο εξωτερικό και απομάκρυναν από κοντά μας πολλούς φίλους της χώρας. Οι μεγαλύτερες διπλωματικές νίκες του παρελθόντος οφείλονται στο κίνημα του φιλελληνισμού που αναπτύχθηκε στην Ευρώπη. Ένα κίνημα αιώνων, που εκφράστηκε και με την είσοδο των αρχαίων ελληνικών στα μεγάλα ευρωπαϊκά πανεπιστήμια, κλονίζεται σοβαρά στις μέρες μας, επειδή οι Έλληνες απαξιώσαμε την ευρωπαϊκή πορεία της χώρας.
Και τι έπρεπε, άραγε, να συμβεί; Να δεχτούμε τις μεθόδους τιμωρίας που επινόησαν οι βόρειοι φίλοι μας; Να αποδείξουμε ότι είμαστε τα καλά παιδιά που αξίζουν μιας ακόμη ευκαιρίας; Ασφαλώς και όχι! Από την άλλη, όμως, ο δήθεν «εθνικός τσαμπουκάς» αποτέλεσε άλλοθι για μία γενικευμένη απραξία που εξόργισε ακόμη περισσότερο τους εδώ και καιρό ενοχλημένους από την νοοτροπία μας δανειστές μας.
Αν ήμασταν σοβαροί, αυτή την στιγμή θα είχαμε αυξημένες πιθανότητες να αντιμετωπίσουμε αποτελεσματικά την μεγάλη οικονομική, κοινωνική και πολιτική κρίση που μας μαστίζει.
Όποιος πιστεύει ότι θα γλιτώσουμε με αμυχές από αυτή την περιπέτεια ή ότι στο τέλος οι Ευρωπαίοι θα μας κτυπήσουν στην πλάτη και θα μας κλείσουν πονηρά το μάτι, κάνουν λάθος. Κι όχι μόνο αυτό, αλλά απειλούν να πάρουν στο λαιμό τους ένα ολόκληρο Έθνος. Όποιος έχει την δυνατότητα να συνομιλεί με Ευρωπαίους αξιωματούχους εισπράττει αυτό ακριβώς το πράγμα: Την αίσθηση ότι μπορεί στο τέλος (που δεν αργεί και τόσο πολύ) να μας εγκαταλείψουν στην τύχη μας. Ή καλύτερα στην ατυχία μας...
Μπορεί αυτό που συμβαίνει σήμερα στην Ευρώπη να μην μας αρέσει. Να βρίσκουμε τις πολιτικές τους αδιέξοδες. Και πράγματι να αποδειχτεί ότι έτσι είναι. Μόνο που τους ενδιαφέρει ελάχιστα ο λόγος μας. Οι χρεοκοπημένοι δεν μπορούν να δίνουν μαθήματα για την οικονομική ευμάρεια στους πετυχημένους. Ακόμη κι αν για μία φορά στη ζωή τους έχουν δίκιο. Εκείνο που σίγουρα μπορεί να κάνει ο χρεοκοπημένος είναι να κοιτάξει τα του οίκου του και να προσπαθήσει να φτιάξει την ζωή του σε στέρεες βάσεις.